Odiliapeel

Op de weg tussen Wilbertoord en Odiliapeel knipt een man zijn heg. Hij heeft de leeftijd des onderscheids en zou vast iets moeten weten over de geschiedenis van beide plaatsen. Niets is echter minder waar. Zijn geheugen heeft hem in de steek gelaten, toe hij op 18-jarige leeftijd met zijn brommer over een plank reed en viel. Een auto kon hem niet ontwijken en hij lag maanden in een halve coma in het ziekenhuis. Sinds die tijd weet hij zich niet meer te herinneren over zijn jeugd en alles wat hij ooit geleerd heeft. Gelukkig kon hij aan het werk bij de sociale werkvoorziening in de buurt. Jarenlang onderhield hij tractoren, maar de voorziening werd afgeschaft en nu zit hij zonder werk en dat scheelt meer dan € 200,- per maand. Bij de gemeente vertelde men hem, dat hij zijn auto maar moet verkopen om rond te komen. Daar heeft hij nu 40 jaar voor gewerkt. Af en toe wordt het gesprek onderbroken, omdat een straaljager van vliegveld Volkel overkomt. Odiliapeel ontstond pas in 1922, toe hier de Peel werd ontgonnen. Het heette vroege Terrapeel maar moest vanwege de gelovigheid zijn naam inleveren. Rond het pleintje stonden ooit de dorpswinkeltjes, maar die zijn bijna allemaal verdwenen. Op de hoek staat een beeldje van een schaapsscheerder. Jaarlijks is er nog een feest ter ere van het scheren en beoordelen van de schapen. De oude kerk uit 1930 werd in 1980 vervangen door een nieuwe met een echte toren. Langs de doorgaande weg staat de school met boven de ingang een reliëf van spelende kinderen. Men had in der tijd geen bezwaar om kinderen met leeuwen te laten spelen.
Aan de rand van het bos gedenkt men slachtoffers van WOII.