Diffelen

Er is hier een brug over de Overijsselse Vecht. Een stuw regelt het waterpeil.
Op het erf van de eerste boerderij staat een gerestaureerd bakhuis. Gerestaureerd is niet het goede woord. Het is opnieuw opgebouwd uit oude materialen. Een 75-jarige boer kan er alles over vertellen. Samen met een familielid, die vroeger metselaar was, heeft hij steen voor steen afgebikt. Ze hebben de authentieke kopvoeg in ere hersteld. Dat was slavenwerk, waarbij per dag hoogstens een m3 gedaan kon worden. Dakpannen werden elders uit ons land gehaald. Ze kwamen eigenlijk oude stenen te kort, maar door nieuwe stenen weg te werken achter een grijze band zie je daar niets van. De boerderij is al eeuwen in de familie. De boer had onverwachts alle tijd om oude archieven en aktes na te pluizen. Een tractor had zijn voet verbrijzeld. Ooit moesten de boeren uit de omgeving hier een tiende deel van hun oogst en dieren betalen als een soort belasting. Het land van de familie Scholten strekte zich uit tot ver achter de horizon. Als boer is hij nauw betrokken bij de veranderingen in het Vechtdal. Dat de rivier weer gaat meanderen is mooi, maar ze hebben er een prehistorisch rivierduin voor afgegraven, niet dat dit een oude rivierloop was, maar om het zand, dat goud waard was. Ook de stukjes landbouwgrond verdwenen, terwijl dit juist de schoonheid was van dit gebied. Hij heeft een hekel gekregen aan de “natuurmensen”, die het uitrijden van mest verbieden en met injectoren de bovenlaag vernietigen. Grutto’s, kieviten en wulpen kunnen zo geen voedsel meer vinden. Zelf was hij jaren een vogelbeschermer en plaatste stokken bij de nesten. Helaas leerden de kraaien snel dat hier dus smakelijke eieren lagen en de vossen deden de rest. De vogelstand is zwaar verarmd. Ook werd kostbare landbouwgrond afgegraven en vervoerd naar de overkant om daar een uitkijkheuvel te maken, die totaal niet past in het landschap. De boer heeft zijn buik vol van die “natuurmensen”.